मंदिरा पर्यंत जायचा मार्ग हि चांगला झाला होता. आता कार, बाईक अगदी मंदिरापर्यंत जाऊ शकते. त्यावेळेला एक पैदल पूल होता. तो चढून मंदिरापर्यंत जाण्याचा रस्ता होता. गाडी जायला रस्ता नव्हता. मंदिराच्या समोरच एक चर्च आणि इंग्लीश शाळा आहे. त्या चर्च मध्ये व शाळेमध्ये यायला रस्ता विरुद्ध दिशेने आहे. पण त्या दिशेने मंदिरात यायला परवानगी नाही. मंदिरात यायचा पुल काही वर्षापूर्वी कोसळलाआणि त्या नंतर त्यावर नवीन पूल बांधला गेला. तो पूल मग गाडी ये जा करू शकते असा बांधला गेला त्यामुळे खूपच चांगले झाले.
मंदिरातून आत शिरलो आणि गाभाऱ्या पर्यंत पोचलो. पुजारी बाबांची आठवण झाली, ते गाभाऱ्यात पायांवर बसायचे आणि ओटी घ्यायचे. देवी पुढचे गंध भक्तांच्या कपाळाला लावायचे. गाभारा खूप छोटा होता आणि खूप अंधारात होता. त्यात एक छोटा बल्ब सोडलेला असायचा. आता त्याच गाभाऱ्याचे सौंदर्य खुलून आले होते. मातीच्या भिंती जाऊन तेथे मार्बल च्या भिंती आल्या आहेत. त्यात देवी चे रूप अजून खुलून दिसतहोते. चक्क गर्दी कमी असल्यामुळे आणि मी उशिरा गेल्यामुळे जास्त माणसे नव्हती.त्यामुळे चांगले फोटो काढता आले. खूपच प्रसन्न वाटले.
त्यांचा आशीर्वाद घेऊन मंदिरातून बाहेर पडलो. विजूला हि मंदिर खूप आवडले. लग्न झाल्यापासून का नाही आणले एवढ्या चांगल्या मंदिरात? मी काय उत्तर देणार जे जे नशिबात असते ते ते त्याच वेळेला मिळते. मंदिरातून निघताना मन खूप जड झाल्यासारखे वाटले. मग विचार केला कि हे मंदिर आपलेच आहे. आपल्याच परिसरात आहे. कधी पाहिजे तेव्हा येऊ शकतो. तेव्हा कुठे मन हलके झाले. आणि आम्ही निघालो.
----
0 comments:
Post a Comment
आवडले तर कमेंट करायला विसरू नका !!