मी त्याच्या "शराबी" चित्रपटाबद्दलचं बोलतोय. त्यात त्याने आपली 'अँग्री यंग मॅन' ची इमेज कायम ठेवत रोमॅंटिक इमेज सादर केली आणि तो प्रेक्षकांची आणि समीक्षकांची दाद घेऊन गेला. एका गर्भश्रीमंत दारुड्या मुलाची इमेज त्याने आपल्या ढंगात सादर केली. त्याच्यासाठी हा दमदार कमबॅक होता. 

ह्या चित्रपटातील अमिताभच्या भूमिकेचे जेवढे कौतुक झाले तेवढेच चित्रपटाच्या दिग्दर्शन, कथा आणि संगीताचे झाले. किंबहुना चित्रपटाच्या संगीताचे कौतुक जास्त झाले. ह्या चित्रपटाला संगीत बप्पीदांचे -बप्पी लहीरींचे होते. बप्पीदांना ह्या चित्रपटासाठी फिल्मफेयर पुरस्कारपण मिळाला होता. 

चित्रपटातील सर्वच गाणी हिट होती. 

मुझे नौलाखा मंगा दे

मंझिले अपनी जगह है

दे दे प्यार दे 

जहां चार यार मिल जाये

आणि 

इन्तेहाँ हो गई इंतेझार की

तशी ह्या चित्रपटातील सर्वच गाणी मला आवडतात. पण खास करून  इन्तेहाँ हो गई .... आणि मंझिले अपनी जगह है ही दोन गाणी जरा जास्त भाव खावून जातात.

गाण्याची सुरुवातच गिटारच्या सुंदर पीस ने आणि किशोरदाच्या 'ल' च्या बाराखडीत गायलेल्या हमिंग ने होते.

किशोरदा ने नंतर उचक्या देत गायलेल्या गाण्याने तर ह्या गाण्याला चार चाँद लावले. बप्पीदा ने गिटार, व्हायोलिन, तबला, पिपाणी, ड्रम ह्या सगळ्या वाद्यांची सरमिसळ इतकी उत्तम रित्या केली आहे की त्याला तोडच नाही. किशोरदा च्या उदासभरी गाण्याचा मौहोल आशा ताईच्या आवाजाने एकदम जिंदादील होऊन जातो. वातावरणात आलेली मरगळ निघून जाते. किशोरदा आणि आशा ताई सारख्या गायकांकडून दुःख आणि आनंद अश्या दोन टोकांचे भाव एकाच गाण्यातून गाऊन घेऊन त्यात वाद्यांची उत्तमरीत्या सरमिसळ करून सुंदर गाणे बनवणे फक्त बप्पीदाच करू शकतो. सुरूवातीला आणि शेवटी वेगळे बोल असणारे आणि विरूद्ध भाव दर्शवणारे गाणे कदाचित एखादेच असेल.

अमिताभ ने हलत डुलत, हात खिशात घालून आणि मान उडवत जागच्या जागी केलेला अभिनय आणि जयाप्रदाचे  उत्तम नृत्य ह्या गाण्याला ऑन-स्क्रीन सुद्धा प्रेक्षणीय बनवते.